Завець мяне сіняе неба,
Завець мяне вольны прастор,
Дзе месяц між хмарак гуляець,
Дзе вочы празрыстыя зьзяюць
Нясьмелых сярэбраных зор.
Завець мяне сьветлае сонца,
Я ласкам яго аддаюсь.
Хацела-б на сонца глядзець я
Гадзіны, гады, і сталецьці,
Хачу – ды асьлепнуць баюсь.
Ня нам яго, яснае, бачыць,
Ня нам яго ласкі пазнаць:
Магутным арлом яно сьвеціць
I іх толькі ў небе прымеціць,
А нам – дык чаго нам жадаць?
Для нас ўся зямля зь яе крыўдай
I сумныя далі палёў,
I песьні жальбы і пакуты,
I жыцьця туга і атрута,
І шчасьця нядоўгае сноў!
1921
|
|
